همزمان وكيل آقاي كوكبي در نامه اي، كه آن نيز خطاب به رئيس قوه قضاييه نوشته شده، مي گويد كه به اميد كوكبي دسترسي ندارد و بنابراين نمي داند دادگاه چگونه برگزار خواهد شد.
اميد كوكبي كه در بهمن ماه سال ۱۳۸۹ در جريان سفري به ايران بازداشت شد و در اوين محبوس بوده است.
به گزارش "پارلمان نيوز" وبسايت خبري فراكسيون نزديك به اصلاح طلبان در مجلس، سعيد خليلي وكيل آقاي كوكبي در نامه خود نوشت "متاسفانه قريب يك ماه است كه درخواست ها و پيگيري هاي مكرر ما جهت ملاقات با اميد به نتيجه نرسيده و عليرغم دستور مساعد شعبه ۱۵ دادگاه، تاكنون اجازه ملاقات با موكل" را نداشته است.
او مي گويد كه با توجه به اين شرايط و شكايات موكلش درباره شرايط نگهداري "معلوم نيست كه دادگاه چگونه برگزار شود."
آقاي خليلي درباره اظهار نارضايتي رئيس قوه قضاييه از مصاحبه وكلاء با رسانه ها گفت: "در برابر اين همه بي قانوني و تضييع حقوق اوليه زندانيان و بي تفاوتي و جوابگو نبودن مسئولين، وكلاء غير از مصاحبه و اطلاع رساني چاره ديگري ندارند و نبايد از اين بابت از ايشان گله كرد."
اميد كوكبي، 29 ساله، در مقطع فوق دكتري فيزيك اتمي در دانشگاه تگزاس آمريكا تحصيل مي كرد.
او روز دهم بهمن ماه هنگام ترك كشور در فردوگاه امام خميني تهران بازداشت شد.
به گزارش وبسايت "كلمه" نزديك به ميرحسين موسوي از رهبران مخالفان ايران، آقاي كوكبي سني و تركمن است.
آقاي كوكبي، كه مي گويد رتبه 39 كنكور سراسري و رتبه سوم المپياد علمي آزمايشگاهي شيمي ايران را به دست آورده است، دوره دكتري را در بارسلون به اتمام رساند و براي تكميل تحصيلاتش به دانشگاه تگزاس دعوت شد.
او كه متولد سال ۱۳۶۱ است در آستانه محاكمه به رئيس قوه قضائيه چنين نوشته است: "در فرودگاه با اتهام شوك آور اجتماع و تباني عليه امنيت ملي كشور بازداشت شدم و ۳۶ روز در انفرادي بودم".
او نوشت كه "كل فرآيند بازداشت، اتهام زني و بازجويي" را غيرقانوني مي داند و از اينكه كه هنوز در بازداشت موقت به سر مي برد شكايت مي كند.
او مي گويد كه در شرايط "خوف و ترس و اكراه و تهديد و سلول انفرادي" از او بازجويي شده است و در نتيجه اقرارهايي كه از او گرفته شده اعتباري ندارد.
او نوشت: "بازجويان كه در هنگام نوشتن مطالب را سطر به سطر از دستم گرفته و مي خواندند، بارها جواب هاي نوشته شده من را با خشم و تهديد و فرياد كنار گذاشته و با در اختيار گذشتن برگه اي ديگر اجبار مي كردند كه مجددا آنچه را كه آنها مي گويند و نظر و برداشت آنهاست بنويسم كه صدافسوس من نيز چنين مي كردم."
اميد كوكبي مي نويسد كه بازجويان گفته اند هيچ مدركي ارائه نخواهند كرد و تاكيد كرده اند كه "بايد خودت بگويي و اقرار كني تا راستي آزمايي شود".
او از جمله مي نويسد: "بارها به من مطالبي به اجبار ديكته و القاء مي شد و اغفال و اكراه و اجبار به وفور وجود داشت."
به علاوه او مي گويد كه هيچ دليل و مدركي عليه او ارائه نشده است.
آقاي كوكبي در بخشي از اين نامه به تهديدهايي كه شده اشاره كرده است: "بازجويان با اشاره به اينكه پدرم جراحي باز داشته و به دليل بازداشت من روانه بيمارستان شده مي گفتند آنقدر من را در شرايط بازداشت و سلول انفرادي و قطع روابط كامل با خانواده نگه مي دارند كه وي را هرگز نبينم".
او مي گويد كه در مواردي براي رهايي از فشارها مطالب مورد دلخواه بازجويان را بر كاغذ مي آورده است:
"وقتي مشاهده مي كردم كه هر وقت مطالبي را كه بازجويان دوست دارند مي نويسم و يا آنچه آنها ديكته مي كنند مكتوب مي كنم، روند تحقيق سريعتر و با فشار كمتري پيش مي رود، تهديد و ارعاب كمتر است به طور خود به خودي به اين نتيجه رسيدم كه مطالبي بنويسم كه خوشايند بازجويان باشد و در بسياري مواقع خودم براي جلب رضايت و خشنودي بازجويان آنچه را فكر مي كردم آنها دوست دارند يا ديكته مي كنندمي نوشتم."
به نوشته آقاي كوكبي بازجويان از او خواسته اند جزئيات افرادي كه مثلا در سفارتخانه ها يا كنفرانس ها ديده است را بنويسد و به او گفته اند كه بعضي از اين افراد كارمند سفارت يا استاد دانشگاه نبوده بلكه ماموران سازمان اطلاعاتي آمريكا بوده اند.
آقاي كوكبي مي گويد سوالات طوري طراحي شده بود كه "جواب دادن به سوالات آنها در ازاي ويزا 'همكاري اطلاعاتي' نام دارد."
او نوشت كه با توجه به اينكه نه خودش و نه خانواده اش سياسي نيستند از دليل بازداشت خود خبر ندارد و از رئيس قوه قضاييه خواست تا امكان دفاع عادلانه در دادگاه برايش فراهم شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر